Varius Manx "Elf"

Pełnia lat 90. Po wielkim sukcesie “Emu”, o zespole Varius Manx wiedział i mówił już każdy. Trudno się temu dziwić, chyba po raz pierwszy na polskim rynku objawił się ktoś, kto grał tak świeżo, jednocześnie wprowadzając tak wiele zachodnich i nowatorskich rozwiązań. Całość brzmiała po prostu atrakcyjnie, a na pewno mocno wyróżniała się na tle krajowych konkurentów. Co jednak najważniejsze, zwiewność i lekkość tej muzyki sprawiła, że praktycznie w ogóle się ona nie zestarzała. Wrzucam ostatnio regularnie tą kasetę to odtwarzacza i stwierdzam, że obecnie byłby to tak samo duży hit jak wtedy – te 30 lat temu. Wspaniały, delikatnie wstydliwy wokal Anity Lipnickiej i kompozycje Jansona to jedne z najprzyjemniejszych muzycznych symbioz. Właściwie “Elfa” wciąż można klasyfikować jako jedną z najlepszych rzeczy jakie spotkały polską scenę muzyczną.

Ten album był też swego rodzaju testem dla zespołu. Wiadomo, w przypadku każdej płyty nagrywanej po wielkim sukcesie, opcje zawsze są dwie i zawsze są to te same opcje. Albo będzie wielka klapa i rozczarowanie, albo kontynuacja dobrej passy z poprzedniego krążka. Varius Manx poszli tą drugą ścieżką. Mimo presji grupa miała ogromny komfort podczas procesu nagrywania. Wysoki budżet, najlepsze studio, najlepszy realizator dźwięku. Dokładając do tego brak rewolucji w brzmieniu i kontynuację sprawdzonych patentów z “Emu” musiało się to udać. Ba, wyszedł album jeszcze bardziej przebojowy, a popularność grupy sięgneła apogeum. Sukces płyty spotęgował dodatkowo kinowy triumf “Młodych Wilków”. Większość soundtracków tam umieszczonych stanowiły utwory Varius Manx. Stąd nieodzowne będzie już zawsze kojarzenie tych dwóch rzeczy. Obu jako symboli idyllicznych, polskich lat 90.

Potem niestety jakoś się to wszystko posypało. Jeszcze w ramach trasy promującej “Elfa”, decyzję o odejściu z zespołu podejmuje Anita Lipnicka. Janson szybko znajduje nową wokalistkę, ale wydane rok później “Ego” nie okazuje się już tak wielkim sukcesem. Mam wrażenie, że przetrwało próbę czasu gorzej niż poprzedniczki, po które już zawsze sięgać będę z przyjemnością.