The Cure "Wish"

„Disintegration” to niewątpliwie najważniejszy album w karierze The Cure. Płyta perfekcyjna, mroczna, swoim charakterem zdecydowanie depresyjna. Co do jej wielkości, myślę, że nie można mieć wątpliwości. Choć co ciekawe w jednym z numerów „Teraz Rock” z 1991 roku, album dostał zaledwie trzy gwiazdki i został dość mocno skrytykowany. W późniejszej wkładce opinia była już zgoła inna, więc można ten fakt wybaczyć, ale no nie zapominajmy. W każdym razie, ja dziś nie o tym. „Disintegration” jest dobre, bo faktycznie jest, ale nie piastuje miana mojej ulubionej płyty The Cure. To zaszczytne wyróżnienie przypada wydajnej trzy lata później „Wish”.

Curowie znaleźli się w sytuacji, w której znajduje się każdy artysta po wydaniu fenomenalnego albumu. Musieli nagrać płytę, albo tak samo znakomitą jak poprzednio, albo zupełnie odmienną. Przynajmniej na pierwszy rzut oka może się wydawać, że zdecydowali się na opcję numer dwa. Pierwszy trop – okładka.  Jest zupełnym przeciwieństwem „Disintegration”. Bije z niej coś radosnego, nie ma już tego smutku i wszechobecnej szarości. Drugi trop – single. Pierwszy z nich, czyli „High”. Radosna, radiowa i miłosna piosenka. Jakże nie do przyjęcia dla fanów chociażby „Pornography”. A to przecież nie koniec, bo niedługo później pojawia się „Friday I’m In Love”. Znów wesoły nastrój i znów jakoś tak dziwnie biorąc pod uwagę poprzedni krążek. Gdyby jednak przyjrzeć się reszcie albumu, całość budzi dość pesymistyczny nastrój. Smith opisuje w tekstach rozterki osoby osaczonej, osoby przytłoczonej. Dzieje się tak chociażby w znakomitym, otwierającym krążek „Open”, słyszymy to również w „End”, ale także w „Wendy Times” czy „Apart”. To w większości akt bezsilności wobec sławy, jaka spadła na zespół, ale także rozliczenie się z fałszywą sympatią czy bolesną przeszłością. Wbrew pozorom naprawdę przewrotna to płyta…

…przewrotna i bardzo równa. Nie ustępuje moim zdaniem poprzedniczce, choć należy sobie zdawać sprawę, że to płyty z dwóch różnych wymiarów. Ja po prostu wolę „Wish”.