Skrajnie jestem nieobiektywny w kwestii Rush. Kocham ten zespół bezgranicznie, choć nie ukrywam że potrafię przyznać też, że zdarzały się Kanadyjczykom płyty słabsze. Ale dzisiaj będzie przede wszystkim cukierkowo i to wcale nie ze względu na moją miłość do tego zespołu, a po prostu fakt, że o Jezu, ale ta płyta jest dobra.
Rodzinna tragedia Neila Pearta pod koniec lat 90. spowodowała, że wielu fanów straciło już nadzieję, że Rush kiedykolwiek powróci na sceny. The Professor po kilku latach walki pozbierał się jednak i w efekcie, w 2002 roku ukazał się krążek “Vapor Trails”. Udany, aczkolwiek brakuje mi tam czegoś żebym stwierdził że to jest właśnie to coś. Następnie była krótka płyta z coverami czyli “Feedback”, i w końcu 1 maja 2007 roku światu ukazały się “Węże i Strzały”.
Żeby zrozumieć tą płytę trzeba sięgnąć właśnie w życie prywatne Pearta. Teksty bywają bolesne, bywają nostalgiczne, przepełnione są magią motocyklowych podróży czy przeżyć duchowych. Wszystko to jest niejako podsumowaniem załamania nerwowego i powolnego powrotu do życia, po wydarzeniach z 1997 oraz 1998 roku. Rodzi to jakąś magię wokół tej płyty…
No ale Panie i Panowie, tekstowo jest pięknie. Jednak ta płyta powala także pod innymi względami. Jest znakomicie zrealizowana producencko, ale też świetna muzycznie. Krążek otwiera przyjemny “Far Cry”, idealna pozycja na singiel. Po prostu rockowy przebój. Następnie obdarzone mocnym riffem Lifesona “Armor and Sword” oraz “Workin’ Them Angels”. Popisuje się tu Alex, a utwory są naprawdę ‘heavy’. The Larger Bowl? Uwielbiam, jeden z najlepszych na krążku (wspaniały tekst). Na płycie znajdziemy też aż 3 kawałki instrumentalne. Lekki i krótki “Hope”, udany “Malignant Narcissism” i co najważniejsze FENOMENALNY “The Main Monkey Business”. Mało jest tak udanych, instrumentalnych kawałków jak ten. Na uwagę zasługują też zdecydowanie jeszcze “The Way Wind Blows” czy “The Bravest Face”.
Serio, to najlepsza płyta kanadyjczyków od czasów “Counterparts”. Po prostu warta polecenia.
