Depeche Mode "Ultra"

Wraz z upływem czasu coraz mocniej wchodzę w ten album. Im więcej słucham Depeche Mode, tym bardziej mroczna atmosfera „Ultry” mi odpowiada. Wreszcie, im dłużej czytam o zespole, tym bardziej rozumiem ten krążek.

Z jednym bądźmy zgodni – to był najbardziej dramatyczny moment w historii Depeche Mode, jak i najbardziej tragiczny okres dla Dave’a Gahana. Wokalista znalazł się tuż nad krawędzią aż trzy razy. 28 sierpnia 1996 roku akcja jego serca zatrzymała się na dwie minuty. To był cud, bo Gahan przeżył. W takiej sytuacji nikogo nie dziwił fakt, że początkowo prace nad „Ultrą” miały stać się zalążkiem solowego albumu Gore’a. Na potrzeby zespołu powstałyby dwa, maksymalnie trzy utwory. Grupa znajdowała się w takim momencie, że dla wielu bardziej oczywiste wydawało się opublikowanie pośmiertnej składanki. “Ultra” jednak powstała i co najważniejsze, spotkała się ze świetnym przyjęciem. Brak trasy promocyjnej nie przeszkodził w biciu rekordów sprzedaży. Płyta okazała się spektakularnym sukcesem.

Z głowy nie może wyjść mi „It’s No Good”. To było już klika lat po premierze płyty, ja niewiele jeszcze z tego okresu pamiętam, ale jeden obraz mam cały czas przed sobą. Teledysk. W muzycznych stacjach telewizyjnych pojawiał się na okrągło. Jednak nie tylko ten utwór, ale cała muzyka jest tutaj genialna. Depeche Mode wciąż huśta się na rockowej linie. Ostre partie gitarowe znakomicie wplatają się w elektroniczne brzmienia. Ballady niezwykle poruszają. Świetne jest „Home”, a do bólu emocjonalnie przeszywa „Sister of Night”. Pod tym względem „Ultrę” należy wynieść na piedestał… choć nie tylko pod tym. Ta wspomniana atmosfera sprawia odsłuch tej płyty wyjątkowym. Kiedy rusza „Barrel of a Gun”…

… wchodzisz do zapyziałego baru w nieciekawej, nowojorskiej dzielnicy. Siadasz przy brudnym i tłustym stoliku. Na scenie gra jakiś tani zespół, któremu nie wyszło, więc zadowala się kilkoma dolarami do kapelusza. Zza baru łypie na Ciebie, nieciekawym wzrokiem, barman, a nad tobą tli się dogasająca żarówka. Taka jest ta płyta. W całym swoim przekazie genialna.